Verhuizen naar het buitenland: ‘15.000 km, één droom: een huis met grond onder de zon’

“Voor het geld waar we hier een tiny house voor kunnen kopen, hebben we in het buitenland een huis mét stuk grond”, zegt mijn man.
“Echt? Meen je dat, liefje?!”
Dat hoef je mij als globetrotter geen twee keer te zeggen. Diezelfde dag nog zijn we bij een tiny house-bouwer wezen kijken. Het is dezelfde week dat we wéér worden afgewezen voor een bezichtiging, zelfs nadat we 35.000 euro boven de vraagprijs hebben geboden – zonder het huis van binnen te hebben gezien.

Onze droom? Een stuk grond, ruimte voor een moestuin, meer zelfvoorzienend en vrij leven in de natuur. Maar wat we voor ons salaris kunnen kopen, maakt ons niet blij: een postzegeltuin nabij randstand of eindigen in een uithoek van Nederland. We overwegen Zeeland. “Dan kan je net zo goed echt emigreren”, grapt Sander.
En een tiny house? Leuk, maar waar zet je ‘m neer?

We hakken de knoop door in de winter van 2022. Sander maakt zijn schooljaar af als meester op een basisschool in Leiden, ik werk intussen nog een tijd als invalkleuterjuf op dezelfde school. Het is een leuke afsluiter van onze tijd in de stad: samen op de fiets langs de grachten naar ons werk. Daarna zeggen we de huur op.

Een deel van onze spullen doen we weg, de rest slaan we op. Die zomer sleutelen we op het erf van mijn ouders aan ons oldtimer camperbusje. Hoe lang die reis zal duren, weten we dan gelukkig nog niet.

“Toet toet!” Het Hanomag-busje toeterend van het erf, mijn ouders zwaaien. Eind augustus 2022 rijden we richting het zuiden. Bestemming: Spanje. Ik spreek Spaans, we kennen het land goed. Ik denk oprecht dat we met kerst iets hebben gevonden. (Als iemand me dan had verteld dat het bijna twee jaar zou duren, had ik het niet geloofd.)

• Kom helemaal tot rust met het Eva Zomerboek ☀️

  Met o.a. een aangrijpend verhaal over het surfdrama in Scheveningen, gebeden voor elk moment van de dag, Tooske’s favoriete zomerplekken, kleurplaten, puzzels, mocktails én meer.

  Klik hier

Elke kilometer kust

We rijden bijna de hele Spaanse kust af. Maximaal budget: een ton.
We starten in Galicië en bekijken een paar huizen, maar we missen de mediterrane sfeer, de citrusbomen, de olijfgaarden. Dan een grote oversteek landinwaarts, naar Zuid-Catalonië. Daar vinden we een lief huisje in een pijnbomenbos. We gaan meerdere keren terug, overwegen serieus – maar het blijkt geen water te hebben. En het aanleggen kan ook niet: de toegangsweg is te smal en vol gaten.
We bellen met een putboorder. “Geen kans,” zegt hij. Tja, dan wordt die moestuin toch lastig.
Met pijn in ons hart nemen we afscheid van het hobbithuisje met zeezicht.

En dan volgt nog een klap: ik krijg een miskraam. Tijdens een echo in een privékliniek zien we dat het hartje niet meer klopt. De gynaecoloog is zakelijk, bijna hard. Ik mis een stukje menselijkheid en het gevoel van shared decision making in de Spaanse zorg. Dat maakt alles extra zwaar. Het lijkt alsof alles onder me wegglijdt: het huis, de baby.

Alleen in de natuur of aan zee voel ik ruimte. Daar vind ik troost. Dan zie ik dat God voor de bomen, dieren, planten zorgt – dus ook voor ons, al voelt dat soms anders. De seizoenen gaan door. Wij ook. Samen hebben we het ondanks het verdriet goed.

Tekst gaat hieronder verder.

• Leven zonder stress én in een prachtige omgeving – Arachne woont met haar gezin in Italië

  Klik hier

Via Portugal naar Italië

“Zullen we dan maar overwinteren in Andalusië?”
De camper heeft geen verwarming en tocht aan alle kanten.
“Is goed, liefje… En als we toch die kant op gaan: ik zag online een mango-boerderij bij Málaga.”
Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn – en dat is het ook. De boerderij blijkt in veel slechtere staat dan de foto’s doen vermoeden. Midden in de vloer loopt een barst van dertig centimeter die het huis letterlijk in tweeën splijt. En van de beloofde grond blijkt nog maar een klein deel over.
Helaas, we worden geen mangoboer.

In januari steken we over naar de oost-Algarve in Portugal. We wildkamperen aan de rand van een verlaten biologische sinaasappelgaard.
“Jullie mogen onbeperkt plukken hoor,” zegt een dorpsbewoonster. De geur, de bloemen, alles zo groen.
“Jullie vallen met je neus in het mooiste seizoen van de Algarve,” zegt een makelaar. Ze laat ons haar enige huis onder een ton zien. “Maar eerlijk is eerlijk: ik verkoop hier vooral gebakken lucht. Portugal is in trek.”

Tja, precies vanwege die lucht hebben we Nederland juist achter ons gelaten.

“Probeer Italië eens”, appt mijn zwager, die daar met zijn vriendin een huis heeft gevonden.
Poeh. We spreken geen Italiaans. Spanje voelt vertrouwd. Maar wat hebben we te verliezen?

We tuffen met 80 kilometer per uur, tweeduizend kilometer lang, richting Italië. ’s Ochtends wil de motor soms niet starten – winterkou.
“Waarom moesten we ook per se zo’n oude camper?” moppert Sander.
Hij schuift een pannetje met vuur onder de motorkap. Een paar uur later kunnen we weer verder. “Zie je wel”, roep ik. “Monsieur Hanomag laat ons niet in de steek.” Ik steek mijn hand door het raampje en geef de flank een klapje.
“Goedzo, makker.”

In februari rijden we de Italiaanse Bloemenrivièra binnen. We blijven een tijdje in de Nervia-vallei, met idyllische dorpjes als Dolceacqua en Pigna. Het eerste huis dat we bekijken zijn we meteen idolaat van. Maar het blijkt alleen ochtendzon te hebben.

Gaat het ooit lukken?

De regio verovert ons hart. Een paar maanden later tekenen we een voorlopig koopcontract in Ligurië. En dan blijkt het huis illegaal gebouwd. We zijn inmiddels terug in Nederland. Wat nu?

Een paar maanden later gaan we toch weer in de camper, met dikke buik naar Italië, en daarna weer Spanje. Daar vinden we een huis waarvoor we een mondelinge overeenkomst hebben én een verhuisdatum – en opnieuw gaat het niet door. De eigenaar wil de helft in cash.

Verbouwereerd en ook een beetje verslagen voel ik me de weken voor de geboorte als we in Nederland bij mijn schoonmoeder het voorhuis huren. Sander werkt weer als meester. Ik leg mijn lopende opdrachten als zzp’er neer en probeer mijn verlof langzaam in te laten dalen. Gaat ons eigen huis er nog wel komen? “Nu blijven jullie toch vast voorgoed in Nederland,” zeggen sommige vrienden. “Was het dan allemaal niet de bedoeling? Enkel een mooi reisavontuur?” Mijn man is het camperleven op 8 vierkante meter zat – die krijg ik niet nog eens een jaar zo ver. Ik zelf heb moeite met de grijze winter, maar probeer hoopvol te blijven. In december wordt onze prachtige Zev Zavi geboren. Wat een cadeau!

Als hij zeven weken oud is, zie ik een huis online – in Italië. We vragen snel een ID-kaart aan en rijden, precies in de voorjaarsvakantie, weer naar het zuiden. “We houden onszelf voor dat het gewoon vakantie is. En ja, we bekijken ook een paar huizen…” zeg ik tegen iedereen.

En dan... is daar dat ene huis. Een klushuis met karakter, Italiaanse luiken, deels bewoonbaar. Het ligt aan de rand van een filmisch kasteeldorp, met uitzicht over een groene vallei. Maar het is de tuin die ons over de streep trekt: twee hectare grond met oude olijfbomen, fruitbomen, een verwilderde wijngaard, een stuk kastanjebos.
“Dit huis heeft toch alles wat we willen?” zegt Sander. Met elke kilometer terug naar Nederland weten we zekerder: hier willen we voor gaan.

Na wat heen-en-weer biedt de eigenaresse akkoord op ons tweede bod. In de meivakantie is het zover: we tekenen. Na 15.000 kilometer reizen, tientallen huisbezichtigingen, en ruim anderhalf jaar onderweg... is ons thuis gevonden.
Casa nell’Orto. Het huis in de moestuin. Een nieuw hoofdstuk in ons avontuur!

De volgende keer... Lees je meer over ons nieuwe huis waar een van de kamers vol schimmel zit, de tuin die een groen oerwoud is bij aankomst, maar waar geen druiven of fruit te bekennen is. En we beginnen onze zoektocht naar een mini-tractor, omdat we met een auto niet bij ons huis kunnen komen... 

Tekst & beeld: Arachne Molema