Tv-kok Miljuschka Witzenhausen: ‘Mijn moeder is mijn grootste cheerleader’

Wat had je tienjarige zelf gedacht als ze naar je huidige leven zou kijken?

“Dan had ik het niet geloofd, denk ik. Ik heb veel meer mogen doen en bereiken dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Daar ben ik heel dankbaar voor. Vroeger wilde ik vijf kinderen en een boerderij, ik wilde eigenlijk huismoeder zijn. Kinderen zijn er gekomen, de boerderij ook, alleen werk ik daarnaast ook nog heel hard aan andere dingen.

In de eerste jaren na de geboorte van mijn kinderen was ik huismoeder, daarnaast was ik al wel met recepten en met socials bezig, maar influencer-zijn bestond nog niet. Toen mijn huwelijk strandde, stond ik met twee kinderen op straat, dan moet je wel gas geven. Nu heb ik meer opgebouwd dan ik ooit had durven dromen.

Toch waren mijn mooiste jaren die met de kinderen thuis. De ongedwongenheid, de rust, de focus op één ding, dat was ontzettend fijn. Maar nu geniet ik ervan dat ik op deze boerderij kan wonen en met de kinderen op vakantie kan, dat gaat niet als ik niet hard werk. Dat is de complexiteit van de mens, je wilt van alles een beetje. Ik hou ook echt van mijn werk, maar als je groter wordt, komen er nu eenmaal dingen bij kijken waarin je eigenlijk niet geïnteresseerd bent, zoals pensioenfondsen regelen voor je werknemers.”

Wie heeft de meest betekenisvolle rol gespeeld in je carrière?

“Zeker mijn kinderen en mijn toenmalige man, maar ook mijn moeder. Als ik een tegenslag heb, bel ik haar, zij is mijn grootste cheerleader. Eigenlijk is iedereen om mij heen heel bevorderlijk voor mijn carrière. Ik heb niet veel tijd om leuke dingen te doen met vrienden, dus ik heb een soort werkfamilie om mij heen gebouwd van mensen met dezelfde passie. Soms werk ik twaalf tot veertien uur per dag, dan moet je de mensen met wie je werkt echt leuk vinden.”

Hoe heeft het moederschap je carrière beïnvloed, en vice versa?

“Toen ik zwanger werd, ben ik heel anders gaan kijken naar mijn lichaam en naar eten. Ik dacht: alles wat mijn lijf in gaat moet hen voeden. Daardoor ben ik teruggegaan naar de oorsprong: zelf eten verbouwen, kopen bij de boer … En ik ben excessief gaan koken, dat heeft geresulteerd in deze carrière. Ik heb alles aan mijn kinderen te danken. Zij zijn mijn drijfveer, mijn bron van onvoorwaardelijke liefde, ze zijn alles voor mij.”

Als ik op je naam googel, is een van de eerste dingen die oppoppen: ‘Miljuschka gewicht’. Doet dat iets met je?

“Het is wel bijzonder dat dit het meest gegoogelde onderwerp is, als je kijkt naar wat voor bedrijf ik uit de grond heb gestampt. Jarenlang heb ik meegedaan met de ratrace van dun, dunner, dunst, maar nu ben ik heel senang met mijn zelfbeeld. Als ik in de spiegel kijk, denk ik: ik zie er goed uit. Dat zit er van nature niet in, zelfvertrouwen is iets wat je, net als je bilspieren, moet trainen. Dat doe je door jezelf positief te benaderen en te benadrukken wat je mooi vindt. Het zou saai zijn als iedereen er hetzelfde uitzag, ik wil verschillende mensen zien en verschillende dingen mooi kunnen vinden. Ik vind het bijvoorbeeld sexy als iemand ergens gepassioneerd over is. We willen allemaal aantrekkelijk gevonden worden, maar dat zit voor mij niet in een maat of in de dikte van je lippen.”

In een interview met het AD zeg je dat je je lang ‘beschadigde troep’ hebt gevoeld, hoe kwam dat?

“Ik kom uit een andere familie dan de meeste mensen (Miljuschka’s moeder is Astrid Holleeder, zus van Willem Holleeder, red.). Alles wat je kunt meemaken qua toestanden zit wel in mijn familierepertoire, dat doet iets met je. Mijn ouders zijn gescheiden, mijn vader heb ik daarna nooit meer gesproken, er zijn mensen in mijn familie vermoord en mensen die anderen hebben laten vermoorden. Daarnaast was mijn familie ook een soort nationaal erfgoed, overal ging het over ze. Inmiddels heb ik dat achter me gelaten. Ik kan iets, dat heb ik laten zien, dus mijn gevoel van niet goed genoeg zijn is nu wel weg. Ik ben heel trots op wie ik ben.”

Als je één keuze uit de afgelopen jaren ongedaan kon maken, welke zou dat dan zijn en waarom?

“Weet je wat het is: ik denk dat alles met een reden gebeurt. Dat iedere keuze die je maakt je iets leert, of het nu een goede keuze was of niet. Ik kan natuurlijk wensen dat ik minder had gewerkt en meer van mijn kinderen had meegekregen, maar een topsporter kan ook niet altijd thuis zijn. Je kunt niet alles tegelijk. Met het eten en in de weekenden ben ik er, verder niet altijd, maar nu kan ik hun wel een stabiel leven bieden. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik heb mogen meemaken, the good, the bad, the ugly, maar ook het allermooiste.”

Zou je je kinderen aanmoedigen om hetzelfde te doen, ook als dat soms werkdagen van veertien uur betekent?

“Ik vind alles prima, als je maar doet wat je vervult. Als zij een passie hebben waarbij dat zo is, zou ik er vierkant achter staan. Van hard werken ga je in principe niet dood. Als jij helemaal aangaat op cijfertjes – word ik zelf doodongelukkig van – go for it. Ergens goed in worden gebeurt niet zomaar, daar moet je veel uren in steken. Johannes van Dam zei vroeger: pas als je 35 bent, kun je een beetje koken. We leven in een maakbare samenleving, maar je kunt niet verwachten dat alles over één nacht ijs gaat. Met alleen talent kom je er niet, ik vind hard werken zeker aan te moedigen.”

Op welk van je prestaties ben je het meest trots?

“Mijn kinderen, dat is een natuurlijke prestatie. En daarnaast ben ik heel trots op wat ik met mijn magazine heb neergezet. Het is begonnen als een uitspatting van een van mijn dromen, een tijdschrift zonder advertenties dat gedrukt wordt per verkocht nummer. Dat is duurzamer en ik hoop dat het meer gedaan gaat worden. Daarnaast gaat er geen geld naar tussenpartijen, en kan ik mijn medewerkers eerlijk betalen. Mijn dochter heeft epilepsie, dus een deel van de opbrengst gaat naar Epilepsie NL. Alles wat ik belangrijk vind zit erin: vrijheid, creatie en zorgen voor je medemens.”

Tekst: Lonneke Tijhof