Sanne was zwanger en had kanker: ‘Ik bereidde me voor op nieuw leven en misschien ook op een naderende dood’

Als Sanne en Eduard elkaar leren kennen, weten ze al vrij snel: dit is het. Sanne: “Onze relatie ging in een behoorlijke sneltreinvaart: na een jaar waren we verloofd en binnen twee jaar trouwden we. In onze omgeving kregen steeds meer mensen kinderen. Dat vonden we heel leuk, we hadden het er zelf ook regelmatig over. Ik had altijd al een sterke kinderwens en Eduard wilde ook wel drie of vier kinderen. Toen we een jaar na onze bruiloft zwanger probeerden te worden, was het, bijzonder genoeg, in één keer raak.”

Pijn en bloedverlies

Het gaat Sanne allemaal voor de wind, totdat ze tijdens de zwangerschap klachten krijgt. “Bij de verloskundige en de huisarts werd ik weggestuurd. Met het kindje ging het goed, dus dit zouden klachten zijn die bij mijn zwangerschap hoorden. Het werd alleen zo erg, dat ik op een gegeven moment nog maar maximaal twee uur achter elkaar kon zitten of liggen. Ik sliep nauwelijks meer. Soms ging ik ’s nachts maar uit bed en in bad. Natuurlijk wilde ik graag slapen, maar ondertussen genoot ik ook van die momenten midden in de nacht, alleen met ons kindje. Ik vroeg me wel af hoe ik dit ooit zou gaan volhouden.” Als Sanne 28 weken zwanger is, komt ze bij de gynaecoloog terecht vanwege aanhoudende pijn en bloedverlies. “Die had al vrij snel door dat er iets mis was, alleen wist hij nog niet wat precies. Hij zei: ‘Het kan niks zijn of baarmoederhalskanker. Of alles ertussenin.’ Dit was een megaschok. Ik was toch zwanger? Was het mogelijk dat dit naast elkaar bestond?”

Superheftig gesprek

Om vast te stellen wat het precies is, wordt er een biopt genomen waarvan de uitslag een week op zich laat wachten. Die week haalt Sanne alleen niet. Na vier dagen wordt ze met spoed per ambulance naar het ziekenhuis gebracht vanwege hevige pijn. “Het vermoeden was dat de bevalling op gang was gekomen, maar dat bleek niet zo te zijn. Wel was de uitslag van het biopt al binnen. De gynaecoloog vertelde ons: ‘Het ziet er niet goed uit.’ Dit waren woorden met zo veel impact! Ik had het gevoel dat mijn keel werd dichtgeknepen. Er werd ons verteld dat ik dus echt baarmoederhalskanker had. Er zouden nieuwe onderzoeken volgen om de ernst te bepalen. Het stond in ieder geval al vast dat ik geen gewone bevalling zou krijgen, maar een keizersnede. Én dat dit meteen de laatste zwangerschap zou zijn. Dit was een superheftig gesprek.”

Volgens de artsen zijn er op dat moment twee scenario’s mogelijk. Eén: de tumor is heel groot en er zijn uitzaaiingen. Dan zal het kindje eerst gehaald moeten worden voordat er behandeld kan worden. Of twee: de tumor is niet zo groot en het kindje kan blijven zitten terwijl er wordt begonnen met chemotherapie. “Ik dacht: het kan allebei niet. Als het kindje nu gehaald wordt, zou dat veel te vroeg zijn. Chemo met een kind in mijn buik leek me ook onmogelijk. Maar ik voelde aan alles dat er weinig keuze was en ik hier geen invloed op had.” Het wordt het scenario waarbij het kindje mag blijven zitten. Tien dagen na de uitslag begint Sanne aan haar eerste chemo, terwijl pal naast de tumor, slechts gescheiden door een baarmoederwand, het nieuwe leven doorgroeit. In de dagen voordat het eerste infuus wordt aangesloten, proberen Sanne en Eduard nog heel bewust te genieten van de zwangerschap. “We hebben nog snel een fotoshoot gedaan en zijn nog gaan babyshoppen. Ik maakte alles superbewust mee omdat ik wist: dit is de laatste keer. Zwanger en ziek zijn liepen door elkaar heen. Ik bereidde me voor op nieuw leven en misschien ook wel op een naderende dood. Het bestond letterlijk naast elkaar.”

Geloof en herkenning

De chemotherapie begint als Sanne dertig weken zwanger is. “Het was heel pittig in combinatie met de zwangerschap. Van iedere chemo werd ik steeds zieker, mijn lichaam had tussendoor geen tijd om te herstellen. Mijn geloof in God heeft me er op veel momenten doorheen gesleept. We baden vaak voor alles, maar merkten ook dat we daar na verloop van tijd niet meer zoveel kracht voor hadden. Gelukkig stond er een hele groep mensen om ons heen die voor ons bleven bidden en ons steunden. Dat was superfijn. In de donkerste periodes ervaarde ik dat God er was, alsof Hij me erdoorheen droeg en me troostte. Ik luisterde ook veel muziek. Het christelijke lied ‘Jezus Overwinnaar’ luisterden we vaak onderweg naar een nieuwe chemotherapie. Het bracht ons in die periode veel hoop en troost. Nu is het vooral een emotioneel lied voor me dat me meteen weer terugbrengt naar die tijd. Veel christelijke nummers gaan over hoe goed God is. Tegelijk vroeg ik me af: hoe goed zou ik God nog vinden als het toch anders met me afloopt? De scheidslijn tussen het leven hier en de hemel is een dunne lijn. Ik luisterde veel naar ‘Het lied van Mozes’ van Stef Bos, daar vond ik herkenning in: het vooruitzien naar de hemel en tegelijkertijd de terugblik op het leven. Die misschien wel naderende dood voelde onbereikbaar en tegelijkertijd dichtbij.”

En nu sta ik hier
Op een grens in de tijd   
Dit is het eindpunt
De reis is voorbij
En daar aan de overkant
Ligt het beloofde land
En het is
Onbereikbaar dichtbij

Tekst gaat verder onder de foto.

Nieuw thuis

Tussen alle behandelingen en de voorbereidingen op een baby door, wordt er op de achtergrond ook nog gewerkt aan een nieuw huis. “Voordat ik ziek werd, hadden we net een huis gekocht. We besloten om hier, ondanks alles, toch mee door te gaan. Ik had behoefte aan een nieuwe plek, een nieuw thuis om mooie herinneringen te maken. Toen we tekenden bij de notaris was ik heel ziek, het lukte me maar net om daar alles binnen te houden. We zouden kort voor de bevalling verhuizen, maar ik kon echt helemaal niks. Gelukkig kregen we veel hulp van vrienden en familie. Vanuit mijn bed zocht ik de kleuren uit en verder hebben we niks zelf hoeven doen. Via foto’s en filmpjes volgde ik hoe ons nieuwe huis eruit kwam te zien. Twee dagen voordat ons kindje zou worden gehaald, verhuisden we naar een compleet ingericht huis. Ik was hier natuurlijk superdankbaar voor, maar ik had ook tijd nodig om me er thuis te voelen.” Die tijd krijgt Sanne nauwelijks. Op 2 december 2021 wordt dochter Vieve geboren. “Ik keek hier heel erg naar uit. Ik maakte me best veel zorgen over ons kindje vanwege de chemo’s. Als ze er maar eenmaal zou zijn en ze was gezond, dan zou ze veilig zijn. Het moment van de keizersnede was heel bijzonder en erg emotioneel, al mijn behandelend artsen waren naar de operatiekamer gekomen. Met Vieve bleek gelukkig alles goed te zijn.”

Korte kraamtijd

Vrijwel meteen na de ingreep wordt Sanne volledig onder narcose gebracht voor een operatie waarin haar eileiders worden verwijderd. “Ik vond het lastig dat dit meteen na de geboorte van Vieve moest. Onze kraamtijd zou al zo kort zijn, omdat ik al snel weer aan de chemo’s zou moeten, nu werden me haar eerste uren ook nog afgenomen. Maar ook hierin had ik niet veel keuze. Gelukkig werden we ’s avonds weer herenigd, dat was fijn. Ook had ik minder pijn. Al die tijd had de baby op de tumor gedrukt, maar die druk was nu weg. Dat bracht behoorlijke verlichting.” Na de bevalling en operatie moet Sanne tegen de verwachting in nog anderhalve week in het ziekenhuis blijven vanwege complicaties. “Ik had veel bloedingen en ik had zelfs nog twee bloedtransfusies nodig.” Maar uiteindelijk mag het kersverse gezinnetje naar hun nieuwe huis.

De kraamtijd is alleen van korte duur, want na drie dagen moet Sanne zich alweer melden voor nieuwe onderzoeken. “Op 27 december, de dag na Kerst, zou ik weer beginnen met nieuwe behandelingen: chemo en bestraling. De kerstdagen die daaraan voorafgingen, waren heel bijzonder. Ik voelde me redelijk oké en zat op een roze wolk vanwege Vieve. Tegelijk had ik een zwaar gemoed doordat er de volgende dag weer nieuwe behandelingen op me stonden te wachten. Ik zag tegen de bestraling op. Kortgeleden was ik nog zwanger en voelde ik me op en top vrouw. Heel snel daarna volgde een behandeling die dat wat me vrouw maakte veel schade zou toebrengen. Dit was iets waarover ik heb gerouwd.”

Tumorvrij

“Alles ging in sneltreinvaart: de diagnose, de chemo’s, het feit dat ik onvruchtbaar zou worden, dat ik mijn haar zou gaan verliezen, de keizersnede. Ik had nooit tijd om me ergens op voor te bereiden, ineens was het er. Die haaruitval vond ik superheftig. Als ik mijn kale hoofd in de spiegel zag, herkende ik mezelf niet. Ik schaamde me ervoor, ook al kon ik er niets aan doen. Ik deed altijd een mutsje op, zelfs als ik ging slapen. Als ik over straat liep, dacht ik: iedereen ziet het aan me.”

De lange weg van behandelingen gaat gepaard met een rollercoaster aan emoties. Na de laatste bestralingen kan er worden bepaald of het gewenste effect is bereikt. “Dat was zo, de tumor was weg! Ik ben niet genezen verklaard, want ze kunnen niet uitsluiten dat er nog foute cellen in mijn lijf zitten, maar ik ben in ieder geval tumorvrij.”

Vrolijker peuter

Het eerste jaar na de geboorte van Vieve is intensief, Sanne is volop aan het herstellen van de behandelingen. “Ik kon niet een moeder zijn zoals andere moeders. Ik had nog veel pijn, weinig kracht en een slechte conditie. Door het revalideren was ik soms echt ziek van vermoeidheid. Zeker in het begin kon ik nog niet zelf voor Vieve zorgen. Maar al mijn zintuigen stonden aan, waardoor ik veel van Vieve mee kon maken. Ik kon haar ruiken, zien, aanraken.” Het hele eerste jaar is Sanne thuis en krabbelt ze langzaam op. “Na verloop van tijd voelde ik me beter en had ik het gevoel dat ik wat tijd kon inhalen. Het lukte me zelfs om haar in de draagzak te houden. Dat werkte helend voor me. Ik genoot heel erg van de tijd die ik met Vieve kreeg doordat ik thuis was. Ik vond het wel een ding toen ze één werd, omdat je dan heel bewust de babyfase afsluit. Kleertjes en dekentjes opruimen of de kinderwagen wegdoen, vond ik pijnlijk omdat ik zo graag had gewild dat we ze vaker konden gebruiken.”

Langzaam maar zeker vindt Sanne ook zichzelf weer terug. “Lange tijd voelde het alsof ik mezelf een beetje kwijt was. Ik had mezelf heel erg gemist. Ik was alleen maar bezig met ziek zijn, beter worden en moeder zijn. De chemo’s zorgden er ook nog eens voor dat ik mijn concentratie kwijt was, waardoor ik geen plezier meer beleefde aan lezen en schrijven, iets waar ik altijd goed mijn ei in kwijt kon. Het feit dat dit toch weer lukte, hielp me heel erg om mezelf weer terug te vinden.”
Ondertussen is Vieve een vrolijke peuter van twee jaar. “Het gaat heel goed met haar. Ze is gek op muziek en boekjes lezen en wil het liefste alles samen doen. Het is zo leuk om de wereld door haar ogen te bekijken! Vieve zal tot haar achttiende gevolgd worden om te onderzoeken of zij geen schade heeft geleden door mijn behandelingen. Ze ontwikkelt zich gelukkig heel goed en lijkt er, ondanks haar heftige start, niets aan over te hebben gehouden.”

Veel verlies

De wens om zelf een groot gezin te stichten, hebben Sanne en Eduard los moeten laten. “Dit hebben we echt moeten verwerken. We hebben daarvoor hulp gezocht bij een psychologenpraktijk die gespecialiseerd is in mensen die met kanker te maken hebben. Dat hielp enorm in de verwerking van alles. We hebben er gelukkig altijd goed over kunnen praten samen: over het verdriet, de pijn, het gemis. Het is de kunst om elkaar daarin te blijven vinden en elkaar de ruimte te geven.

Op de opvang waar Vieve naartoe gaat, krijgen veel kindjes nu een broertje of een zusje. Ook bij mij op de bootcamp ontmoet ik veel zwangere vrouwen. In het begin vond ik dat best confronterend. Dan zag ik die buik en dacht ik: dat ga ik nooit meer meemaken. Dat kon me flink verdrietig maken. Gelukkig komt het steeds vaker voor dat je over het randje van de rouw heen kunt kijken. Onze toekomst ziet er anders uit dan we van tevoren hadden bedacht. Wie weet schept dat ook weer ruimte voor een andere invulling. Maar nu hebben we nog genoeg aan onszelf en ons gezin zoals het nu is.”

Spannende momenten

Nu, ruim twee jaar na de eerste behandelingen, heeft Sanne nog steeds klachten. “Bij de bestralingen werd geprobeerd mijn eierstokken te ontzien, maar dat is niet gelukt en mijn lijf kwam in de overgang. Daarnaast heb ik nu veel pijn van zogenoemde restschade. Dat is late bestralingsschade, oftewel: kapot weefsel. De komende acht weken krijg ik daarom een speciale zuurstofbehandeling waardoor dit hopelijk afneemt.” Of de kanker wegblijft nu de tumor weg is, is niet met zekerheid te zeggen. “De kans dat het terugkomt is in de eerste twee jaar het grootst, daarna wordt de kans steeds kleiner. Ik moet daarom regelmatig terug naar het ziekenhuis voor controles. Dat zijn wel spannende momenten, maar gelukkig zijn die eerste twee jaar voorbij.

Als ik de balans opmaak, dan kan ik eigenlijk alleen maar zeggen dat het goed gaat. We zijn veel bewuster gaan leven. Ik kan de meeste dingen weer doen. Het afgelopen jaar ben ik me zoveel beter gaan voelen! Ondanks dat ik er niet het volste vertrouwen in heb dat ik heel oud word, heb ik goede hoop dat het goed komt met me. De dankbaarheid en de blijdschap zijn zoveel groter dan het verdriet in ons leven! We hebben ons niet terneer laten drukken. Ik ben heel erg trots op hoe Eduard en ik hieruit zijn gekomen en hoe we het met z’n drietjes hebben.”

Tekst: Francien van der Valk
Beeld: Moon Jansen
Visagie: Très Jolie visagie
Styling: Très Jolie visagie
Met dank aan: Pull of Polo te Bodegraven
Locatie: Pantropica