Maxines hart begaf het bijna: ‘Zolang ik kan, blijf ik me voor het vrouwenhart inzetten’

“Als vestigingsmanager van een uitzendbureau leidde ik tot zeventien jaar geleden een snel en uitdagend leven. Mijn team en ik scoorden zelfs zo goed, dat we een reis wonnen naar Edinburgh. We beleefden fantastische dagen in Schotland, maar in het vliegtuig op weg naar Nederland ging het mis. Vanuit het niets voelde ik me hondsberoerd. Een paar minuten kon ik niets. Een heel vreemde en nare gewaarwording.

Vanaf die dag kreeg ik allerlei klachten. Ik was moe, duizelig en benauwd. Soms zag ik wazig en ik had last van een pijnlijke nek en schouders. Mijn lichaam schreeuwde dat er iets niet goed was, maar wat, dat wist ik niet. Nooit eerder was ik ziek geweest. Diep vanbinnen voelde ik wel dat het aan mijn hart kon liggen. Mijn vader was op 51-jarige leeftijd overleden aan een hartaanval en mijn bloeddruk was sky high, net als die van hem. Mijn huisarts verwees me door naar een cardioloog, die zei dat ik te jong was voor hartproblemen. Op het hartfilmpje waren geen bijzonderheden te zien.

Ten einde raad bezocht ik anderhalf jaar lang verschillende specialisten. Al die afspraken die op niets uitliepen maakten me bang, gefrustreerd en verschrikkelijk onzeker. Ik voelde me doodziek, maar er werd niets gevonden. Zat het soms tussen mijn oren? Vaak barstte ik van onmacht in huilen uit. Een homeopathisch arts legde me uit dat hartklachten zich anders openbaren bij vrouwen en verwees me door naar Angela Maas, een cardioloog gespecialiseerd in het vrouwenhart. 

‘Time is muscle’ is een gevleugelde uitspraak binnen de cardiologie. Bij een infarct is het zaak om zo snel mogelijk in te grijpen. Iedere seconde dat je hart geen bloed krijgt, raakt het verder beschadigd. Ik liep veel te lang door na het hartinfarct dat me in het vliegtuig had getroffen. Vlak voordat ik dokter Maas bezocht, werd ik zo misselijk dat ik niks kon verdragen. De arts op de huisartsenpost schreef me een pijnstiller voor. Kramp aan de slokdarm, luidde de diagnose.

Tekst gaat hieronder verder.

• Wilma Veen kreeg twee keer een hartstilstand: ‘Ik haalde kracht uit God’

  Klik hier

Voorgoed getekend

Ik had niet veel later bij dokter Maas moeten komen. Zij constateerde dat mijn hart het bijna begaf. Een openhartoperatie redde mijn leven, maar mijn hart was voorgoed getekend door littekenweefsel. Ongeveer een derde is afgestorven. Mijn hart moet nu dubbel zo hard werken. Heel veel kan ik niet meer. Mijn energie is beperkt, maar met mijn hoofd is niets mis.

Wat begon met een blog over mijn ervaringen om andere vrouwen te waarschuwen en medici meer inzicht te geven in het vrouwenhart, is uitgegroeid tot een uitgebreide kennisbank en levendige community voor iedereen die op zoek is naar informatie over hart- en vaatziekten. Inmiddels word ik geholpen door een team van betrokken vrijwilligers en ervaringsdeskundigen. Het vrouwenhart krijgt gelukkig steeds meer bekendheid. Steeds meer levens worden gered. En dát geeft me energie. Zolang ik kan, met alles wat ik heb, blijf ik me inzetten voor het vrouwenhart.”

Tekst: Sonja Brekelmans
Beeld: Nienke van Denderen
Visagie: Femke Gaarlandt, Judith Mentink
Styling: Nikki Gillissen