Atleet Gregory Sedoc: ‘Ik zeg vaker ‘ja’ tegen mezelf’

Gregory bestelt een dubbele espresso. Het is het enige kopje koffie dat hij drinkt die dag, omdat hij vanwege de ziekte van Crohn voorzichtig moet zijn met cafeïne. Ondanks zijn auto-immuunziekte is de sporter nog steeds in topconditie. De sleutel is goed voor zichzelf zorgen en dat leert hij steeds meer. Genietend van de late herfstzon op het terras, neemt Gregory een slokje. “Kijk, hier heb ik een hekel aan. Dan zet de bediening één glaasje water neer. Voor wie is dat dan? Toevallig weet ik dat het bij een espresso hoort. Vraag dan even: ‘Wilt u ook een glaasje water?’ Maar goed, dat is mijn frustratie. Ik ben ook een horecaman.” Terwijl hij galant het glaasje water afstaat, vertelt hij voorafgaand dat hij elke zondag naar de kerk gaat, maar de Bijbel niet zo vaak leest. Zeker het boek Spreuken niet.

Mijn zoon, luister naar de lessen van je vader, verwaarloos niet wat je moeder je leert. (Spreuken 1:8)

“Wauw. Ik heb zelf twee kids, dus dit is heel herkenbaar. Door mijn werk ben ik vaker van huis dan mijn vrouw, dus ik zou als vader zeker willen zeggen: verwaarloos de lessen niet die je moeder je leert als ik er niet ben.
Als ik aan de levenslessen van mijn eigen ouders denk, dan denk ik bij mijn vader allereerst aan respectvol zijn. We moesten altijd respect hebben voor de ander. Ook scholden wij thuis niet. Mijn vader heeft me geleerd om dicht bij mezelf te blijven. En een stukje bravoure. Ja, ik kom toch uit Amsterdam. Ik weet niet wat het is, maar wij Amsterdammers hebben toch wel vaak zoiets van: hé, wij kunnen dat wel. Mijn vader was ook atleet, dus die houding moest hij wel hebben. Hij was mijn voorbeeld en ik ging altijd mee naar de baan. Ik ben daar letterlijk opgegroeid.

Vanwege een leerachterstand werd ik als kind gepest. Van mijn moeder leerde ik om voor mezelf op te komen. Ze zei altijd: ‘Je hoeft niet bang te zijn. Je moet niet lopen miepen bij pijntjes of bij klachten, maar sterk zijn.’ Ik denk dat dat wel de belangrijkste les was die ze me gaf: sterk zijn.”

Als je denkt dat iemand iets misdaan heeft, sleep hem dan niet overijld voor het gerecht. (Spreuken 25:7-8)

“Ik denk inderdaad dat ik altijd eerst zou proberen er samen uit te komen. Dat heb ik ook geprobeerd met mijn schorsing (Gregory werd in 2012 na de Olympische Spelen van Londen een jaar lang geschorst, omdat hij administratieve fouten had gemaakt en dopingtesten had gemist, red.). Hoewel ik de formulieren niet goed had aangeleverd, heb ik uitgelegd waarom dat zo was. Maar ik werd niet gehoord. Dat blijft wel heel pijnlijk. Toch ben ik geduldig gebleven, omdat ik me geen zorgen hoef te maken. Ik ben nooit alleen, God is bij me. Maar het heeft wel veel met me gedaan. Alleen al om het feit dat ik er nu jaren later nog boos om kan worden. Het was een keerpunt in mijn carrière, want ik kwam in een enorme depressie terecht en ik heb soms nog sombere dagen.”

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Ik ben zo moe, mijn God, zo moe, ik kan niet meer. (Spreuken 30:1)

“Door die depressie ben ik een heel ander persoon geworden. Daarvoor was ik eigenlijk altijd vrolijk en had ik veel energie. Ik heb samen met Akwasi in het tv-programma Hip Hop Stars een lied gerapt: ‘Ik wou dat ik jou was’. Daarin doe ik mijn verhaal. Ik werd geïnspireerd door het lied ‘El Cantante’ van salsazanger Hector Lavoe. Daarin zingt hij: ‘Ik ben een zanger, dat is wat ik elke dag doe. De mensen zien me op straat, ze kopen een kaartje om me te zien dansen, maar ze zouden eens moeten weten hoe ik me voel.’ Ik herkende dat zo. Mensen zagen me lopen in een stadion of op televisie, maar ik dacht: je moest eens weten hoe ik me echt voel. Toen ik in 2013 terugkwam van het WK atletiek in Moskou kon ik niet meer en belandde ik in een burn-out. Ik heb toen vier dagen in het ziekenhuis gelegen. Dieper dan dat kon ik niet gaan. Ik was kapot. In die periode kreeg ik niks meer op papier of gemaild. Mijn hele creativiteit was weg.

Deze periode van burn-out en depressie heeft jarenlang geduurd. Een keerpunt was mijn deelname aan Expeditie Robinson in 2018. Ik moest helemaal terug naar de basis. Thuis ga je naar een therapeut en heb je afspraken met mensen. Het leven gaat door en je hebt continu afleiding. Daar niet. Ik had op het eiland geen telefoon, niks. De eerste drie dagen was ik druk met alles wat nieuw was, maar na twee, drie dagen is dat ook normaal. Voor mij was het nietsdoen het moeilijkste. Dat is waar mensen helemaal kapot op gaan. Je komt jezelf zo tegen. Je weet niets: je weet niet hoe laat het is, je weet niet eens hoe je eruitziet. Het enige wat je ziet, is de zee. Ik had gesprekken met medekandidaten en een psycholoog en keek van een afstand naar mijn leven. Waar ben ik eigenlijk mee bezig?, dacht ik toen. Weer thuis leerde ik om meer ‘nee’ te zeggen, want ik was met van alles bezig. Als ik ‘nee’ zeg tegen een ander, is dat vaker een ‘ja’ voor mezelf. Dat is echt zo.”

Alleen je eigen hart kent je diepste verdriet, in je vreugde kan een ander niet delen. (Spreuken 14:10)

“Ja, daar ben ik het wel mee eens. Eigenlijk waar we het al eerder over hadden. Over mijn glimlach, maar ‘je moest eens weten hoe ik me echt voel’. Dat is wat niemand anders kan voelen. Je kunt alleen maar meeleven. Pas nog sprak ik een hockeyster die niet naar de Olympische Spelen is geweest omdat ze op dat moment een depressie had. Toen ik haar sprak, dacht ik: dit is zo herkenbaar. Ik herkende me zo in haar verhaal. Dat je voelt: er is iets, maar je weet niet wat het is. Dat was bij mij ook zo. In het begin ben je niet zo ziek dat je in bed ligt, maar dat gevoel wordt erger en erger, waardoor je op een gegeven moment thuis komt te zitten.

En je vreugde kun je al helemaal niet delen met een ander. Ik heb letterlijk twee keer gezien hoe mijn kinderen ter wereld kwamen. Dat is een van de mooiste dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt. Het is zo bijzonder! Dat kun je ook niet delen. Of de momenten dat ik prijzen won of in een stadion in Londen voor 80.000 mensen stond. Wie op de tribune zit, weet niet hoe het is op de baan of op het podium. Dat euforische moment kun je niet delen. Of Expeditie Robinson. Als je zoals ik in de finale staat, kun je dat niet delen met anderen. We denken vaak: die vreugde deel je toch met elkaar? Maar ten diepste kan dat dus eigenlijk niet. Ik moet wel eerlijk bekennen dat toen ik drie jaar geleden in coronatijd mijn veertigste verjaardag in Spanje vierde, mijn familie en vrienden wel samen deelden in mijn vreugde. Het ging niet specifiek om mijn verjaardag, maar om het met elkaar zijn.

Als ik aan het diepste verdriet denk, dan is dat toch wel het verlies van mensen, denk ik. Ik merk nog steeds dat ik bijvoorbeeld niet zonder mijn ouders kan. Mijn moeder heeft veel gezondheidsklachten gehad. Het begon met een hartinfarct, toen een bypass. Ja, wat heeft ze niet gehad? Een slagaderlijke bloeding in de neus. Dat was echt kantje boord en dat is nog niet eens heel lang geleden. Ze is geopereerd in de nek, haar milt is eruit. Ze heeft borstkanker gehad. Alles. Dat bedoel ik dus met: ze is enorm sterk. Die zul je nooit horen miepen, ook al heeft ze voortdurend pijn. Ze gaat door en reist de hele wereld over. Mijn grootste verdriet zou vooral het verlies van mijn ouders zijn. By far!”

Welke spreuk inspireert jou?

Haal eruit wat erin zit.

“Het is misschien niet zozeer een spreuk, maar wel iets waar ik veel waarde aan hecht. Dat komt met name voort uit het feit dat ik probeer te genieten van de dingen die ik doe. Dit zeg ik niet alleen tegen mezelf, maar ook tegen anderen. Haal er alles uit, want het zou zonde zijn als je later terugkijkt op je leven en denkt: had ik dat maar beter gedaan. Dus ik probeer voor zover het mogelijk is alles uit het leven te halen door veel herinneringen te maken. Door bijvoorbeeld mooie reizen te maken, maar ook door lekker te eten, tijd door te brengen met familie en dat soort zaken.”

Tekst: Jeannette Coppoolse
Beeld: Nienke van Denderen