‘Boos ben ik. Mijn lichaam verkeert in een permanente staat van boosheid en mach­te­loos­heid’

Twee jaar geleden huilde ik voor het laatst. Ik sneed een ui. Ik houd niet van huilen. Het hele gedoe eromheen: de tranen, de haperende ademhaling, schokkende schouders, bevende lippen. Huilen is vaak zo vervreemdend voor me dat het me afleidt van de situatie die me in de eerste plaats emotioneel maakte. Dus ik huil meestal niet. Ik word boos, fel, ijskoud, snoeihard. Ik schreeuw niet, maar minacht, bijt – ik vreet je op met huid en haar.

Trots ben ik er natuurlijk niet op (nou ja, soms wel), en door de jaren heen heb ik moeten leren om mezelf te beheersen. Van Jaap mag ik mensen op straat niet ‘corrigeren’, zeker niet waar de kinderen bij zijn. Hij vindt het meer uitschelden en bovendien ongepast. Maar soms is het moeilijk. Als ik in het wild met mensen te maken krijg die ook maar iets van onrechtvaardigheid, hypocrisie of lafheid communiceren, voelt Jaap de bui vaak al hangen. Dan legt hij zijn hand dwingend op mijn schouder. ‘Rustig blijven, meid’, zegt die hand. ‘Even normaal doen, nu.’ Het is zoals je een valse dobermann kalmeert, maar het helpt wel. Een uur later staat mijn pet meestal weer goed.