‘Boos ben ik. Mijn lichaam verkeert in een permanente staat van boosheid en mach­te­loos­heid’

Twee jaar geleden huilde ik voor het laatst. Ik sneed een ui. Ik houd niet van huilen. Het hele gedoe eromheen: de tranen, de haperende ademhaling, schokkende schouders, bevende lippen. Huilen is vaak zo vervreemdend voor me dat het me afleidt van de situatie die me in de eerste plaats emotioneel maakte. Dus ik huil meestal niet. Ik word boos, fel, ijskoud, snoeihard. Ik schreeuw niet, maar minacht, bijt – ik vreet je op met huid en haar.

Trots ben ik er natuurlijk niet op (nou ja, soms wel), en door de jaren heen heb ik moeten leren om mezelf te beheersen. Van Jaap mag ik mensen op straat niet ‘corrigeren’, zeker niet waar de kinderen bij zijn. Hij vindt het meer uitschelden en bovendien ongepast. Maar soms is het moeilijk. Als ik in het wild met mensen te maken krijg die ook maar iets van onrechtvaardigheid, hypocrisie of lafheid communiceren, voelt Jaap de bui vaak al hangen. Dan legt hij zijn hand dwingend op mijn schouder. ‘Rustig blijven, meid’, zegt die hand. ‘Even normaal doen, nu.’ Het is zoals je een valse dobermann kalmeert, maar het helpt wel. Een uur later staat mijn pet meestal weer goed.

De laatste tijd werkt die hand echter niet meer. Mijn lichaam verkeert in een permanente staat van boosheid en machteloosheid. Voor mijn werk heb ik ze gezien, die afschuwelijke beelden van 7 oktober vorig jaar uit Israël. De terroristen die met een grijns op hun gezicht jonge mensen achteloos een kogel door hun hoofd jagen. Het maakt me woedend, dus schrijf ik soms bittere stukjes wanneer ik zie dat iemand Hamas verdedigt.

Maar helpen doet het niet, hè? Hier zit het probleem: boosheid maakt rancuneus, rancune verandert in bitterheid en je kan niet selectief bitter zijn. Het is als een bril die je opzet waardoor je naar alles om je heen scheel gaat kijken. Het vernauwt je blik, tast je vermogen aan om de intenties van anderen juist in te schatten. En voor je het weet ben je zo’n cynische zestiger, met een verwrongen gezicht als een leren tas, die klaagt over overhangende takken van de buren.

Ventiel

Maar er is een ventiel waardoor de boosheid kan ontsnappen, ik vind het alleen moeilijk om die te cultiveren. Weet je wat het is? Ik geef je een paar hints.

We hebben het allemaal nodig, maar je kunt het niet opeisen en je hebt er geen recht op. Het is duurbetaald, onverdiend en mensen die het geven (en dat kan alleen als je het zelf ooit hebt ontvangen), doen het vrijwillig, onbaatzuchtig en zelfs zonder de garantie dat de ontvanger het zal waarderen. Het is glorieus, eerlijk en geduldig. Het is de kern van het christelijk geloof.

Genade.

Waar zitten jullie, potverdorie, verstopt, genadezaaiers? Kom tevoorschijn, want in een wereld vol egoïstische boosheid en roekeloze haast om te oordelen over ‘de ander’ hebben we jullie hand op onze schouders hard nodig.

Rachel Rosier is presentatrice bij de EO. Ze presenteert onder andere de programma’s Rachel valt binnen en Topdoks. jaarlijks is ze te zien als verslaggever in het sinterklaasjournaal van de ntr. Ze is getrouwd met Jaap en moeder van Ezra en Siem.

Beeld: Nienke van Denderen