Drie vriendinnen op poolexpeditie: ‘Beerspray en geladen pistool met vuurpijlen onder mijn kussen’

Samen met mijn vriendinnen Norma en Louise ben ik op weg naar Arctisch Canada om de Akshayuk-pas te skiën, een 120 kilometer lange noord-zuid-traverse dwars door Baffin Island. Ik belde vriendin Norma met dit idee en ze zei: “Onder één voorwaarde: we bereiden ons heel goed voor.” We nodigden onze vriendin Louise uit. Met drie is het veiliger en we kunnen dan het gewicht van alle spullen beter verdelen. Louise hoeft er geen seconde over na te denken. We noemen onszelf de Baffin Babes.

Opvliegers

Zelden gaan vrouwen na hun zestigste nog op poolexpeditie. Het is niet alleen fysiek zwaar, maar je hebt ook met extreme kou en wind te maken. We zijn ons ervan bewust dat we extra op onze hoede moeten zijn, want Norma is al 67, Louise 62 en ik ben met 61 de jongste van de Babes.

Poolexpedities zijn verslavend; ondanks de kou en het afzien wil je steeds weer terug. We zijn fit, sterk en mentaal voorbereid, maar toch hebben we alle drie onze eigen kwellingen. Louise heeft borstkanker gehad, Norma heeft last van zwelling in haar knieën en mijn knieën zijn al versleten en aan vervanging toe. Dus Norma’s eis om goed beslagen ten ijs te gaan, klinkt als muziek in mijn oren.

Geen grammetje te veel

We ontmoeten elkaar een aantal keer op de ranch van Norma in Alberta (Canada), waar het standaard waait en koud is. We oefenen met de tent opzetten met wanten aan, trekken boomstammen achter ons aan om sterk te worden en praten heel veel over eten. We experimenteren met het drogen van kimchi, en rekenen uit hoeveel calorieën vet, eiwit en koolhydraten in iedere maaltijd moeten zitten. Elk item in de slee wordt geïnspecteerd en zo nodig gemodificeerd, er mag geen grammetje gewicht te veel meegaan. Over één ding zijn we het eens: tijdens de expeditie dragen we alle dagen dezelfde kleding. We nemen geen extra onderbroeken, sokken of shirts mee.

IJsberen

We zijn de enige toeristen die in Qikiqtarjuaq uit het kleine propellervliegtuigje stappen.

Billy, de Inuit-gids, staat al een tijdje te wachten. Hij zal ons naar het einde van het Pangnirtung-fjord vervoeren, het beginpunt van de expeditie. De vier uur durende rit is zelfs met al onze donzen kleren aan bitterkoud. Billy zet ons af aan het einde van het fjord, wijst naar het zuiden en zegt dat we vanavond nog minimaal 5 kilometer landinwaarts moeten skiën om veilig te zijn voor ijsberen. Vooral in het voorjaar, als ze honger hebben, zijn ze actief op zoek naar eten. We hebben geen puf meer zo laat op de avond, dus nemen we het risico en zetten onze tent op. Het is begin april maar nog hartje winter, het kwik is al gedaald tot -30 ˚C.

Buiten steek ik met moeite de brander aan, terwijl ik met één oog het fjord in de gaten houd voor iets wits wat plotseling kan bewegen. Als het begint te schemeren, kruipen we in onze slaapzakken; beerspray en geladen pistool met vuurpijlen onder mijn kussen. Bij ieder geluidje buiten pak ik het pistool en richt die op de ritssluiting van de tent. Het zou niet de eerste keer zijn dat een ijsbeer mijn tent probeert binnen te dringen...

Weten hoe de reis van de Baffin Babes verdergaat? In de nieuwste Eva lees je hoe Bernice, Louise en Norma de reis voortzetten. Word abonnee of bestel het losse nummer.

Tekst + beeld: Bernice Notenboom