Sanne Akkerman: ‘Ik denk niet dat ik ooit van mijn ziektevrees afkom’

Wanneer besloot je een instagramaccount aan te maken?

“Twaalf jaar geleden begon ik een blog over make-up, mode en lifestyle. Destijds gebruikte ik mijn Instagramaccount vooral om mijn artikelen te delen. Vijf jaar geleden begon ik met sketches en typetjes. In eerste instantie puur voor de fun, omdat ik het spannend vond om hiermee naar buiten te treden. Maar op een gegeven moment merkte ik dat mensen het heel leuk vonden. Nu ben ik meer bezig met verhaallijnen en cliffhangers, waardoor het mini-soapjes zijn geworden. Je kunt het zo gek maken als je zelf wilt. Ik zie het als mijn eigen tv-zender: ik kan delen wat ik wil en weet inmiddels goed wat mijn publiek leuk vindt om te zien.”

Ik zie mijn Instagramaccount als eigen tv-zender

Waar haal je inspiratie vandaan voor al je hilarische typetjes?

“Ik observeer graag mensen. Het liefst in gewone, dagelijkse situaties. Op het terras, vliegveld, schoolplein of in de rij in de supermarkt. Ik heb mijn oren en ogen altijd open en vind het leuk om typetjes dingen te laten zeggen die we denken, maar niet durven zeggen. Dat is denk ik ook een van de redenen waarom invaljuffie een succes is. Zij zegt dingen die veel meesters en juffen denken maar niet zeggen. Zoals: ‘Ik word he-le-maal gék van al dat mandarijnen pellen van jullie.’”

Je boek

“Ik houd enorm van schrijven en vind het leuk om verhalen op een grappige manier op papier te zetten. Het had al vaker door mijn hoofd gespeeld, maar afgelopen jaar begon het echt te kriebelen. Nu was het juiste moment. Dat merkte ik ook toen ik begon met schrijven, ik was niet te stoppen en heb geen moment last gehad van een writer’s block. Of gedacht: waar zal ik het nu weer eens over hebben? Op een gegeven moment zei mijn redacteur: ‘Nu moet je echt stoppen, want we willen wel dat het boek straks nog door de brievenbus past.’”

Mijn redacteur zei: 'Nu moet je stoppen, want we willen wel een boek dat door de brievenbus past'

Je deelt in je boek allerlei persoonlijke verhalen en gebeurtenissen, waaronder het moment dat je zusje de diagnose lymfeklierkanker kreeg. Je was toen zelf 37 weken zwanger.

“Dat was heel intens. Ik was aan het einde van mijn zwangerschap en ineens verschoof onze focus van de voorbereiding op onze eerste baby naar het steunen van mijn zusje en familie. Ook na de geboorte van James hebben we lange tijd in spanning gezeten met mijn zusje. We gingen van onderzoek naar onderzoek, van uitslag naar uitslag. In die periode kreeg ik een haat-liefdeverhouding met mijn telefoon. Elke keer als ik werd gebeld, was het óf hoopvol óf slecht nieuws. We werden heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees. Dat heeft ongeveer een jaar geduurd. Al die tijd leefden we met een knoop in onze maag. Het was heftig en zorgde er ook voor dat ik het eerste jaar met onze baby niet echt kon genieten, omdat mijn aandacht verdeeld was tussen twee ingrijpende gebeurtenissen.”

• Sarah heeft hypochondrie: ‘Ik denk dat elk vlekje of bultje kanker is’

  Sarah heeft hypochondrie: ‘Ik denk dat elk vlekje of bultje kanker is’

• Column: Ik ben een hypochonder

  Column: Ik ben een hypochonder

Je schrijft in je boek: ‘Een periode die zo donker en zwaar is, laat altijd zijn sporen na. Sporen waarvan je nooit weet wanneer ze weer opduiken.’ Wat gebeurde er met je?

“Ik kreeg last van ziektevrees, hypochondrie. Dat merkte ik toen ik voor het eerst moeder was. Ik was heel bezorgd om mijn zoon, maar dacht dat dat erbij hoorde omdat ik voor de eerste keer moeder was geworden. Dan is het toch logisch om overbezorgd te zijn?! Ik dacht dat iedere ouder in paniek naar de dokter ging als zijn of haar kind koorts had of een opgezwollen lip. Maar na een tijd kwam ik erachter dat dat niet zo is. Uiteindelijk sloeg de angst over op mezelf. Ik heb mezelf lang baarmoederhalskanker aangepraat en als ik een pijntje in mijn rug had, dacht ik dat er een tumor zat. Er waren dagen dat ik ’s ochtends bij de dokter zat en aan het eind van de middag weer. Het heeft even geduurd voordat ik doorhad: hé, volgens mij is dit niet normaal. Toen ben ik hulp gaan zoeken.”

Er waren dagen dat ik 's ochtends bij de dokter zat en aan het eind van de middag weer

Hoe gaat het nu met je?

“Met ups en downs. Een half jaar geleden ben ik gestart met een nieuw traject. Ik vind het fijn om ermee bezig te zijn, maar merk ook dat het langzaam gaat. Ik denk niet dat ik er ooit helemaal van af ga komen. Ik heb geleerd dat het belangrijk is om over dit soort dingen te praten. Gelukkig heb ik een goede band met mijn huisarts, en heb ik een fijne therapeut. Ik heb dus allerlei troeven achter de hand voor momenten dat het even wat minder gaat.”

Wat heeft je het meest gevormd op persoonlijk gebied?

“Het moederschap. Dat verandert in één klap je prioriteiten en je leven. Vroeger kon ik onrustig worden van alle mogelijkheden – feestjes, vakanties, sociale verplichtingen – maar ik merk nu dat ik meer geaard ben, omdat mijn focus duidelijk is. Mijn kinderen staan centraal, en de beslissingen die ik neem, draaien vaak om hen en om hun schema. Dat geeft rust en stabiliteit.”

Humor kan een heel krachtig hulpmiddel zijn

Je schrijft ook in je boek: ‘Het leven maakt regelmatig een U-bocht en heeft de neiging om je te verrassen op de momenten dat je het het minst verwacht.’ Welke levenslessen heb je onderweg opgepikt?

“Dat je je niet hoeft te schamen voor bepaalde angsten of onzekerheden. Het is juist bevrijdend om hierover te kunnen praten. Dat mogen we best wat meer doen. Je hoeft je angsten niet voor jezelf te houden, durf ze te bespreken met je omgeving. In mijn geval is dat praten over mijn ziektevrees. Een andere belangrijke les voor mij is dat humor een krachtig hulpmiddel kan zijn. Het relativeert en maakt moeilijke momenten draaglijker. Dat geldt voor mezelf, maar ik zie het ook aan reacties op mijn video’s. Soms krijg ik berichten van volgers die in een moeilijke periode zitten, maar aan het einde van de dag toch even kunnen schateren om een van mijn video’s. Dat vind ik supermooi om te horen. Ik maak ‘maar’ filmpjes, maar als ik hierdoor mensen kan opvrolijken en door een bepaalde periode heen kan helpen, vind ik dat heel waardevol.”

Waar ben je dankbaar voor?

“Dat ik van mijn passie mijn werk heb kunnen maken. Het is niet de meest voor de hand liggende carrière en in het begin waren er best wat sceptische geluiden in mijn omgeving. Mensen vroegen zich af: is het wel verstandig om hiervan je werk te maken, moet je niet iets doen met je studie taalkunde? Maar ik merk dat mijn achtergrond in taalkunde juist waardevol is. Een groot deel van mijn werk draait om taal en tekst en het bedenken van verhaallijnen.”

Wat is de meest leerzame fout die je ooit hebt gemaakt?

“Vroeger kon ik lang twijfelen voordat ik een bepaalde stap zette. Daardoor heb ik kansen laten liggen, simpelweg omdat ik het spannend vond en bang was om te falen. Inmiddels weet ik dat je juist groeit door uit je comfortzone te stappen en dingen te doen die je spannend vindt. Anders was mijn boek er ook nooit gekomen.”

Tekst: Joëlle Baelde