Jeannet verloor haar zoon door de MH17-ramp. ‘Mam, het vliegtuig van Itamar is neergestort’

“Ik vind het lastig als mensen aan me vragen hoeveel kinderen ik heb. Ik zeg nooit twee, want dat is niet zo. Ik heb drie kinderen, twee zoons en een dochter. Alleen de jongste leeft niet meer. Ik vind het moeilijk om dat erbij te zeggen, want ik wil niemand shockeren. Bovendien was Itamar altijd meer dan honderd procent aanwezig, je kon niet om hem heen.”

Een hand vol
“Drie kinderen vond ik altijd het perfecte getal. Met elkaar waren we met z’n vijven, een hand vol. We waren een heel hecht gezin. Mijn man Dov komt uit Israël, daar gingen we regelmatig naartoe in de zomervakanties. We hebben er heel wat mooie tripjes gemaakt en vaak familie bezocht. Ook andere vakanties, zoals kamperen in Frankrijk, waren ontzettend leuk. Ik voelde me altijd rijk gezegend met onze fijne kinderen. Itamar was de jongste, hij was een verbinder. Dov beschikt als Israëliër over een behoorlijk temperament, daar kon Itamar altijd heel goed mee omgaan. Op de een of andere manier was hij er heel goed in om zijn vader op dat soort momenten te ontzenuwen. Ook kon hij goed met mijn andere kinderen overweg, hij was het smeermiddel tussen die twee.”

Avonturen in het buitenland
“Omdat Dov uit Israël komt, hebben onze kinderen een dubbele nationaliteit en twee paspoorten. Jonathan, onze oudste zoon, heeft na zijn middelbare school twee jaar in het Israëlische leger gediend. Hij zat daar bij een specialistische tak van de luchtmacht. Itamar wilde dat ook. Eerlijk gezegd verbaasde me dat. Hij was een heel ander type dan zijn broer. Hij was outgoing en hield van mooie spullen en merkkleding. Maar hij wilde hetzelfde doen als zijn broer, tegen wie hij heel erg opkeek. Natuurlijk vond ik dat lastig als moeder, ik moest mijn kinderen echt leren loslaten. In 2008, toen Itamar in dienst ging, was er ook nog eens een strijd in Gaza aan de gang. Daar was hij bij, hij heeft heftige dingen meegemaakt. Net als thuis, vervulde Itamar ook in het leger een belangrijke rol. Ook daar zocht hij altijd de verbinding. Hij was klein van stuk, maar met zijn pit en humor hielp hij andere jongens er in de spannendste momenten doorheen.

Hierna is Itamar gaan reizen. Hij handelde ondertussen in Dode Zee-producten, dat ging hem goed af. Zakendoen zat hem in het bloed, dat zat er al vroeg in. Op Koninginnedag wist hij als geen ander hoe hij zijn spulletjes moest verkopen. Hij streek neer in Australië om te studeren in de richting economie, management en handel. Eigenlijk had hij helemaal niet de juiste papieren om toegelaten te worden op die universiteit, maar hij schreef een dijk van een brief. Daarin vertelde hij dat ze echt iets zouden missen als ze hem niet aan zouden nemen, waardoor hij er toch naartoe mocht. Hij deed het heel erg goed op de universiteit, het was een groot contrast met zijn middelbareschooltijd. Hij was ouder, had wat levensbagage en wist wat hij wilde. Hij was erg gefocust.”

Extra tijd
“In juli 2014 kwam Itamar twee weken naar huis voor de bruiloft van zijn zus Ruth. Ik heb hem die weken niet veel gezien, hij had een vol programma. Op de heenweg vloog hij via Israël, waar hij nog wat mensen heeft ontmoet, in Nederland zocht hij ook veel bekenden op. Achteraf denk ik: het lijkt wel of hij nog een soort afscheidstournee heeft gedaan, heel bijzonder. De dag na de bruiloft vroeg ik Itamar naar zijn plannen. Hij had nog tijd en we hebben samen gewandeld en geluncht. In het restaurant moesten we lang wachten, dat irriteerde me. Itamar was heel relaxt en zei: ‘Mam, wees in het moment. Op deze manier hebben wij toch meer tijd voor elkaar?’ Hij had gelijk. Itamar was echt tot rust gekomen. Hij was inmiddels 26 en volwassen. Ik betrapte hem zelfs op een grijs haartje.

Op woensdagavond 16 juli nam ik afscheid van hem. We hadden met elkaar gebarbecued, het was een mooie avond geweest. Ik had twee schilderijen van mij opgerold om aan Itamar mee te geven, die wilde hij proberen te verkopen. Hij ging met Jonathan mee, die in Amsterdam woonde. Van daaruit zou hij de volgende dag naar Schiphol gaan. De buurman liep nog langs en zei: ‘Goede reis!’, omdat dat dan is wat je zegt. We hadden natuurlijk geen idee van wat er zou gebeuren. Itamar liep tussen Ruth en mij in naar de auto. Hij had gezegd dat hij voorlopig niet naar Nederland zou komen, het is natuurlijk heel duur om even heen en weer te gaan. Ik voelde me er naar over dat ik hem lang niet zou zien. Ik weet nog dat ik dacht: hoe vaak zal ik hem eigenlijk nog zien? Er schoot zelfs in een flits door me heen: misschien wel nooit meer. Het leek haast of ik onbewust iets naars voorvoelde. Toen we zo naar de auto liepen, zei hij: ‘O, ik ben mijn zonnebril vergeten’, en we liepen samen terug. Ik heb heel bewust van dit moment genoten, we kregen nog wat extra tijd. Toen stapte hij in de auto en ging weg.”

Het moment van de ramp
“De volgende dag, de dag waarop Itamar vloog, kwam Ruth langs. Ze was verdrietig omdat Itamar weg was, dus we besloten wat leuks te gaan doen. We hadden een heel fijne dag, we hebben een eind gefietst en gewinkeld. Toen ik in een paskamer stond om een jurkje te passen, overviel me een vreemd gevoel. Ik dacht ineens heel sterk aan Itamar. Meteen was het ook weer weg en ik schonk er geen aandacht meer aan. Ik rekende het jurkje af en we gingen verder. Tien minuten nadat Ruth vertrokken was, belde ze me op. Toen ik opnam, zei ze eerst niks. Toen zei ze dat ze op de radio had gehoord dat er een vliegtuig was neergestort dat op weg was naar Kuala Lumpur. Ze kreeg het bijna niet over haar lippen: ‘Mam, het vliegtuig van Itamar is neergestort.’ Ik kan me dit moment nog zo goed herinneren. Ik had net een was gedraaid en terwijl ik met Ruth aan de telefoon was, zag ik een onderbroek van Itamar aan de lijn hangen. Ik probeerde Ruth gerust te stellen, we wisten immers nog niets. Misschien was het niet zijn vliegtuig.

Meteen na dat telefoontje liep ik naar de buurman die Itamar nog een goede reis had gewenst. Hij had de tv aanstaan, waar het in een extra nieuwsuitzending over het neergestorte vliegtuig ging. Ik vertelde hem dat Itamar daarin zat. Ik hoor het mezelf nog zeggen. Het was de eerste keer dat ik het uitsprak, ook al was er nog niks bevestigd. De ramp was volop in het nieuws. De eerste uren leefden we tussen hoop en vrees. Maar aan die hoop kwam snel een einde, ’s nachts kregen we een telefoontje dat Itamar inderdaad op de passagierslijst stond. Het moment dat het vliegtuig naar beneden kwam, was precies het moment dat ik in dat pashokje stond en zo sterk aan Itamar dacht. Ik moet in zijn gedachten zijn geweest op dat moment. Ik kan het niet anders verklaren. Alsof hij mij gedag kwam zeggen.”

Toen Itamar er niet meer was, nam ik me al snel voor: ik mag niet depressief worden. Ik kon dat mijn andere kinderen niet aandoen. Ik heb hier echt tegen moeten vechten. Mijn geloof in God heeft me hier enorm bij geholpen. Ik heb om kracht gebeden en ging erover in gesprek met God. Bij Hem kon ik alles kwijt. Mijn pijn, mijn verdriet. Ik vind het fijn om te ervaren dat ik altijd bij Hem terechtkan. Bepaalde teksten uit de Bijbel hebben me enorm gesteund en ik ben dankbaar voor de kracht, moed en hoop die ik daarin vond en nog steeds vind. Hierdoor is het me goed gegaan.
We moesten allemaal onze draai weer vinden in het gezin. Er was iets weggevallen: de rol die hij vervulde, de verbinding die hij bracht. Gelukkig gaat het goed, maar we missen hem wel.”

Het hele artikel stond in Eva3. Word abonnee of bestel een los exemplaar.