Inez Petter: "Bemin de stilte in uw leven"
28 oktober 2025 · 15:59| Leestijd:3 min
Update: 25 november 2025 · 14:16
De titel van deze column ontleen ik aan een gedicht van C.S. Adama van Scheltema uit 1909. Bemin de stilte in uw leven. Een korte zin, maar hij nodigt meteen uit tot zelfonderzoek. Want wanneer is het eigenlijk stil in mijn leven?
Als ik eerlijk ben, nauwelijks. De ochtend begint met een podcast. Daarna de radio in de auto, telefoongesprekken, muziek, het rumoer van werk en gezin. ’s Avonds de tv, weer muziek, nog een podcast in bed. Als ik dit rijtje zo opschrijf, voel ik hoe vermoeiend het is. Het is nooit meer stil om ons heen.
We doen het onszelf aan. En ja, het lijkt onschuldig: een stroom van muziek, stemmen, verhalen, nieuws, kennis. Maar blijft het niet allemaal aan de oppervlakte? Zijn het niet vooral kleine shotjes dopamine, die we steeds opnieuw tot ons nemen? Ondertussen krijgt het diepere gesprek met onszelf geen kans.
Want hoe leer je je hart kennen—met zijn angsten, vreugden, twijfels, zorgen en liefdes—als je er nooit naartoe gaat? Als je nooit het landschap van je eigen binnenste verkent?
De neuropsycholoog Erik Scherder waarschuwt: voortdurend scrollen, constant prikkels van social media en AI, verzwakken ons brein. We gebruiken ons vermogen te weinig, verliezen vitaliteit en veerkracht. Het lijkt onschuldig, maar het rooft iets kostbaars bij ons weg.
Dan klinkt de regel van Adama van Scheltema opnieuw glashelder:
Min de stilte in uw wezen,
Zoek de stilte die bezielt.
Zij die alle stilte vreezen
Hebben nooit hun hart gelezen,
Hebben nooit geknield.
Kniel jij wel eens? Niet letterlijk misschien, maar dat moment waarop je voelt: het leven is groter dan ik. Dat besef dat je je hebt te verhouden tot iets diepers, iets machtigers. Dat het leven én jouw ziel en hart respect verdienen.
Want wie zichzelf verwaarloost, verliest kracht. Wie kracht verliest, verliest moed. En wie moed verliest, verliest zichzelf.
Het gedicht uit 1909 blijkt verrassend actueel. De mens is nog altijd nonchalant met zijn eigen binnenste. Nog altijd vergeten we te waken over de intimiteit van het hart.
Daarom pleit ik voor stilte. Niet als leegte, maar als ruimte. Ruimte waarin verstand en hart elkaar kunnen vinden. Ik noem het zelfzorg-ruimte. Ruimte om te lezen, te denken, te luisteren naar elkaar, misschien zelfs te knielen. Het medicijn voor vitaliteit en veerkracht. Uit respect voor ons kostbare leven.
Inez Petter
